Guatemala en Belize

Guatemala Rio Dulce (dag 21 en 22)
Ik ben blij dat ik mijn mountainbike tochtje met Erik en John gister net op tijd heb gescipped uit mijn overvolle agenda. We kwamen ze tegen in La Pintada en ze waren gesloopt; DE reden dat we gister Erik gemist hebben bij het avondritueel. Volgens mij is het geen echte Belg hoor; na 3 bier of een mountainbiketochtje valt ie in slaap, maar verder is het een prima vent die alles goed en heel relaxed regelt! Om 7 uur ontbijt en we hobbelen in onze nieuwe bus met George en zijn zoon in ongeveer 5 uur rijden naar Río Dulce dat ligt aan het Izabalmeer. Ik verlaat Honduras met een pak koffiebonen als herinnering aan dit wonderlijke en corrupte land. De indianenmeisjes uit Pintada proberen nog een maïspoppetje te verkopen, en hebben weer hun aller-trieste gezicht opgezet. Uiteindelijk krijg ik er eentje aan het lachen, en zeg dat ze nu veel mooier is. Bij de andere meisjes verschijnt nu ook een glimlach. Voor dit land geldt; gezien is gezien! Niet dat Guatemala veel beter is , maar het begint in ieder geval al een stuk fleuriger. De mensen langs de straat hebben felgekleurde kleren aan en we betreden voor het eerst een heus winkelcentrum om de eerste Quatzalletjes te pinnen. De grens verloopt dit keer soepel en weer een prachtige stempel erbij. We overnachten in de Hacienda / junglelodge Tijax met zwembad, gelegen aan het meer. Omdat we hier niet met de auto kunnen komen, varen we het laatste stukje. Het meer is een en al luxe met zeilboten, jachten en langs de oevers prachtige resorts. Via houten steigers kom ik zigzaggend bij mijn prachtig huisje – met warm water en airco - op palen gebouwd in de jungle tussen de bomen. Van hieruit kun je wandelen door het aangrenzende oorspronkelijke regenwoud en mangrovegebied. Prachtig maar met een klein nadeeltje: muskieten. En omdat mijn benen nog steeds op een Nicaraguaanse krater lijken, besluit ik maar eens goed in te pakken als we voor het diner gaan varen naar de Zwitser in de mangrove. De barman is zo onder de koeien vandaan getrokken. Heeft u rode wijn? Ja! En welke wijn heeft u? Rood en wit! Hij kijkt erbij alsof vanavond zijn eigen ballen op het menu staan, maar dit keer is het een boerenbuffet met schnitzels! Prima tentje alleen Bertus moeten ze even vervangen. Voor 1 eurie worden we weer thuisgebracht met de boottaxi en we nemen getrouw nog een Gallo toe in ons park. Net als ik bij mijn huisje ben begint het te hozen. Dat slaapt wel lekker…
Na 5 dagen ben ik wel weer eens aan een lekker omeletje toe. John heb ik aan de Wordfeud geholpen - dit blijkt achteraf helaas van korte duur. Naast de tafel met laptops en mobieltjes hebben we nu ook een serieuze groep WF-players. Het is droog en het zonnetje komt door. Rio Dulce betekent “Zoete Rivier” en is het vertrekpunt voor onze boottocht over de El Golfete rivier naar Livingston. Voor we goed en wel in de boot zitten, realiseren ik me dat het wel eens ponchotijd kan worden, maar helaas net iets te laat en dus zeiknat. Jammer van mijn vandaag zo mooi geföhnde pruikje; blijkt niet rain-proof, evenals mijn mascara. Ik ben ook net niet meer op tijd om uit te stappen, dus moet het maar ondergaan. Tis tenslotte maar 1,5 uur varen en weer terug…Gelukkig klaart het heel snel op en zijn we snel droog gewaaid. We varen over een hele brede rivier waar de indianenmeisjes in hun kayak langs varen om wat spulletjes te verkopen. Tussen het riet staan de plaggenhutjes waar ze wonen. Het wereldje in Livingstone - een oud slavenstadje - is heel anders dan we tot op heden gezien hebben, het is zwart en swingt in een Afro-caraibische sfeer. Leuk om te zien en na een uurtje varen we weer terug. Goed dat ik niet ben uitgestapt. Na het eindejaarsdiner in onze lodge sluiten we het jaar af met zicht op mooi vuurwerk aan de overkant bij de locals waar wij ons veilig vandaan houden zoals beloofd. Bovendien moeten we volop genieten van de korte nacht die komen gaat….happy new year!

Belize (dag 23, 24 en 25)
Om half 6 met het bootje naar de bus voor een grensovergang naar Belize – voormalig Brits Honduras. Onderweg zien we taferelen die eerder aan Afrika dan aan Latijns-Amerika doen denken: zwarte vrouwen met reusachtige manden op hun hoofd en groepjes zwarte schoolkinderen in hagelwitte uniformen. Belize is heel anders dan Guatemala. Slechts 200.000 inwoners en het enige Engelstalige land van Midden-Amerika. 60% van de bevolking is (deels) negroïde en noemt zichzelf Creool. De meeste mensen spreken Creools, Engels en Spaans. Vanuit Belize City nemen we een speedboot naar Caye Caulker, een van de eilanden voor de kust van Belize. Om ongeveer 5 uur komen we daar aan. Onderweg schiet Richard weer in zijn poncho waar al snel de flarden vanaf scheuren. Misschien wordt het wel tijd voor een 2e? In een golfkarretje worden we naar ons eenvoudige hotel gebracht aan het strand. Via het kerkhof wandel ik naar mijn nieuwe onderkomen op palen. Dooie boel hoor. Zonder het zonnetje en met regen is het nog niet zo genieten hoor. Ik heb een optie op de Nieuwjaarsduik voor morgen, onder voorbehoud dat het licht en droog is. Vanwege de aanhoudende regen moeten we nog een beetje onze draai vinden. Het is erg druk in het stadje vandaag en we vinden nog net een plekkie bij de Cubaan om te eten. Vandaag zijn de lobsters aan de beurt. Ik beperk me een schoongemaakte deel ervan in een taco.
De nacht is fris en met veel regen en ik besluit mijn duik nog maar even uit te stellen. Op de gang meldt Mark dat er die nacht bezoek is geweest op de kamer; broeken met inhoud weg. De documenten en broek liggen nog onder aan de trap en het geld en de telefoons zijn meegenomen. En ja de buit was fors! Ook bij Erik zijn ze langs geweest en als er ergens iets te halen valt dan is het wel bij een reisleider…gelukkig viel dat mee. Het weer zit niet mee en we slenteren wat over de natte zandpaadjes door de 3 straten van het eiland. Het is erg rustig vanwege een nationale feestdag op 2 januari en veel winkeltjes zijn gesloten. Bij een heerlijke lunch met – dan maar – veel wijn hoort een lekkere siësta. De fan aan het plafond verspreidt de lucht van de kip sandwich van 2 dagen geleden door mijn hermetisch afgesloten roze kotje. Die moet ook maar eens weg. Ook ’s avonds is het een stuk rustiger in het stadje en is er plaats voor ons bij de Italiaan Don Corleone waar we heerlijk eten. Na een afzakkertje op het balkon bij Habaneros ga ik op tijd naar bed, want de duik gaat morgen plaatsvinden. De mannen gaan nog even naar de bar en de karaoke maar ook hier is niet meer zoveel te beleven als gister.
De volgende morgen sta ik klaar in mijn badpakje en loop met Frank naar de andere kant van het eiland. Ik heb een stevig ontbijt genuttigd en heb een lunchpakketje mee voor tussen de 2 duiken door bij een eilandje van Belize dat deel uitmaakt van het - op het Great Barrier Reef na - grootste koraalrif ter wereld. Wat denk je? Gaat het niet door vanwege de sterke wind …Het goede nieuws is dat de zon schijnt en ik al snel een nieuw plan heb: heerlijk aan het strandje bij onze prachtige roze hutjes, een fantastische plek - in rustige omgeving - onder een palmboom aan de warme heldere Caribische Zee ! Zo kom ik de dag ook wel weer door. Straks de Belize dollars opmaken tijdens het happy-hour en dan morgen met de boot en de bus weer door naar Guatemala voor een bezoek aan Tikal en Antigua. Helaas is de string van Don-Jan niet aangekomen….